Τέτοιες μέρες ήταν, μέρες του Σεπτέμβρη του 1922, όταν κάηκε, όταν έσβησε για πάντα, το χιλιάδων ετών Ελληνικό Μικρασιατικό στοιχείο.
Άραγε εθνικιστικό, ακραίο ή επικίνδυνο να θυμάμαι τέτοια πράγματα;
Μήπως τόσο εθνικιστής ήταν ο παππούς μου και τόσο πολύ μισούσε τους κατά τα λοιπά φίλους μας Τούρκους, που μίλαγε για παραταγμένα ελληνικά πτώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στην προκυμαία στη Σμύρνη;
Τόσο ποτισμένοι άραγε ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες χιλιάδων Ελλήνων, που εξιστορούν και καταθέτουν τα ίδια γεγονότα;
Ότι κι αν ήταν, το μόνο που ξέρω και αποδέχομαι είναι πως αυτοί ξεριζώθηκαν από τα μέρη τους και άφησαν πίσω τους Ελληνικό πολιτισμό χιλιάδων ετών, άφησαν πίσω τους, όσοι κατάφεραν να ζήσουν, την καρδιά τους ολόκληρη.
Και σήμερα, εμείς οι νεώτεροι τι κάνουμε;
Θυμόμαστε ή ξεχνάμε;
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
όπως γνωρίζεται η στήλη έχει και στο παρελθόν ασχοληθεί με το θέμα υπο άλλο πρίσμα.
Η παρούσα καταχώρηση έχει μόνο το νόημα της απότισης φόρου τιμής σε όσους άδικα σφαγιάσθηκαν, ξεριζώθηκαν και κυνηγήθηκαν.
Το μέγιστο όμως αγαθό που δεν πρέπει να απωλέσουμε για οιονδήποτε λόγο είναι εκείνο της μνήμης, διότι διαφορετικά θα εκτοπίσουμε της αδικοκατατρεγμένες αυτές ψυχές και από τη μνήμη μας, εξέλιξη που θα είναι χειρότερη και από το διωγμό των ορδών του Κεμάλ.
ΚΑΜΩΜΑΤΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου