Θυμήθηκα ότι κάπου στο αρχίο μου έχω δημοσιευμένο άρθρο μου στα Βοιωτικά Νέα για την αρχαιολογία.
Επειδή η αρχαιολογία είναι ένα ζήτημα ζωτικό για τη Θήβα, το επαναφέρω για να αρχίσουμε να το σκεπτόμαστε λίγο πιο δυναμικά.
Διαβάστε και σκεφθείτε
"
ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ …. ΣΗΜΕΙΑ
Ή άλλως
Ο οίκος των Λαβδακιδών εκδικείται…
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια και όλοι θυμούνται με ζωντανή ανάμνηση τον τρόπο και τη διαδικασία με την οποία προωθήθηκε και ολοκληρώθηκε η μεταφορά των μνημάτων και των νεκρών Θηβαίων από το Παλαιό Νεκροταφείο, στο οποίο πλέον βρίσκεται ο προσκυνηματικός ναός του Ευαγγελιστή Λουκά.
Κατά τη γνώμη μου τότε, και πιστεύω αρκετοί Θηβαίοι συμφωνούν μαζί μου, η μετάβαση αυτή έγινε με τον πλέον βιαστικό έως βλάσφημο τρόπο, καθώς δεν είναι δυνατό να ισοπεδώνονται μνήματα με μπουλντόζες για οποιονδήποτε λόγο, που ίσως μας επιβάλλει να βιαστούμε. Και μάλιστα οι ενέργειες αυτές έγιναν στη Θήβα, την πόλη που μεταξύ άλλων ηρώων γέννησε την Αντιγόνη, η οποία θάφτηκε ζωντανή διότι παρήκουσε την εντολή του βασιλιά Κρέοντα και θείου της, και προέβη στην ταφή του νεκρού Πολυνείκη – αδελφού της- ο οποίος είχε εκστρατεύσει με συμμάχους τους Αργείους βασιλείς, προκειμένου να καταλάβει το Θηβαϊκό θρόνο, από τον οποίο τον είχε παραμερίσει ο αδελφός του Ετεοκλής, παραβιάζοντας τη μεταξύ τους συμφωνία για τη «νομή» του θρόνου.
Πιστέψαμε λοιπόν όλοι τότε, πως αυτή η ατυχής και βεβιασμένη πρακτική, θα ανασύρει την επί πολλά χρόνια ευρισκόμενη σε «νάρκη» αρχαιοελληνική Αρά (κατάρα- θεϊκή τιμωρία) και μάλιστα αυτή του οίκου των Λαβδακιδών.
Μακρύς ο λόγος και ανεξάντλητος τον τελευταίο καιρό για τα «τέρατα» του Θηβαϊκού χώρου, που κατ’ άλλους θεωρούνται «ιερά» και για την υπενθύμιση απλώς τα αναφέρω «Δράκος», «Σφίγγα» και «Αρχαιολογία».
Σεβόμενος τη λαϊκή θυμοσοφία, θα ακολουθήσω το δρόμο που μου υποδεικνύει η λαϊκή φράση «Τέρατα και Σημεία» ή «Σημεία και Τέρατα», με όποια σειρά κι αν τίθενται οι λέξεις. Έτσι λοιπόν μετά τα «Τέρατα», επιβεβλημένο καθήκον δικό μου – καθώς εγώ προκάλεσα τη συζήτηση αυτή- είναι να αναφερθώ γραπτά, όπως και για τα τέρατα, έτσι και για τα «Σημεία», που κατά τη γνώμη μου ακολουθούν τα «Τέρατα».
Με αυτό λοιπόν τον συλλογιστικό διάδρομο, εκθέτω τα κατά την άποψή μου «Σημεία» - τα σημάδια δηλαδή- που ακολουθούν τα τέρατα και ευλογούνται από την «Αρά».
Για να γίνει περισσότερο κατανοητός ο παραλληλισμός θα πρέπει να σημειωθεί ότι η δραστηριότητα εκείνη που προσομοιάζει με «Σημείο» εκτυλίσσεται σε Θηβαϊκούς δρόμους, που ονομάζονται από τα πρόσωπα του Οίκου των Λαβδακιδών και εκεί δραστηριοποιείται το συγχρονότερο από τα «Τέρατα», που όπως έχω ξαναπεί είναι η Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Από «αρχής αρξάμενος» , αναφέρομαι στην οδό Οιδίποδος (στο σημείο που συμβάλλεται με την οδό Αμφίονος), οπού εκεί βρίσκεται η μεγάλη εκείνη οικοδομή που χτίστηκε ενώ στο παρακείμενο οικόπεδο δεν μπορούσε να κτιστεί σχολείο για «αρχαιολογικούς λόγους». Ο βασιλιάς λοιπόν Οιδίποδας, που όλοι ξέρουμε ότι είδε το « φως το αληθινό» όταν τυφλώθηκε, καθώς έμαθε πως είχε σκοτώσει τον πατέρα του, παντρεύτηκε τη μητέρα του και τα παιδιά του ήταν γι’ αυτόν τέκνα και αδέλφια, ονοματοδοτεί την οδό αυτή που εντοπίζεται δραστηριότητα «τερατώδης».
Ακολούθως και λίγο παρακάτω, στην οδό Ιοκάστης, λίγο καιρό έχει που υψώθηκε ωσάν θηρίο επάνω από τον αρχαιολογικό χώρο των Προιτίδων Πυλών, οικοδομική εγκατάσταση, και οποία σύμπτωση, ανήκει στον ίδιο ιδιώτη – εργολάβο με την προηγούμενη.
Η βασίλισσα Ιοκάστη, μητέρα και σύζυγος του τραγικού Οιδίποδα, πλανάται στην εν λόγω περιοχή καθώς φέρει το όνομά της, αλλά εκεί πάλι δραστηριοποιείται το σύγχρονο τέρας, ή μάλλον για την ακρίβεια του λόγου δεν δραστηριοποιήθηκε!!! αλλά παρέμεινε με τα μάτια ερμητικά κλειστά!!!
Στο κέντρο της πόλεως, δρόμος που συμβάλλεται με την οδό Ιοκάστης είναι η οδός Αντιγόνης, όπου έχει τοποθετηθεί η μεταλλική γέφυρα, ως έσχατη προσπάθεια διάσωσης της καθημερινής «ανάσας» των Θηβαίων, καθώς το «τέρας» δεν επιτρέπει την ανακατασκευή του κατεστραμμένου οδοστρώματος.
Η Αντιγόνη λοιπόν, ηρωική και τραγική συνάμα φιγούρα της Θηβαϊκής Ιστορίας, σήμερα στη σύγχρονη εποχή δέχτηκε διπλό πλήγμα. Αφ’ ενός ματαιώθηκε η θυσία της από τον τρόπο με τον οποίο μετακινήθηκαν οι νεκροί Θηβαίοι στο νέο τους κοιμητήριο, αφ’ ετέρου δε στο πληγωμένο σώμα της οδού που φέρει το όνομά της ουδεμία επούλωση επιτρέπει το τέρας να γίνει, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
Τέλος, ποιος θα μπορούσε να λησμονήσει ότι η δράση του τέρατος λαμβάνει χώρα στην οδό Πολυνείκους, λίγο πριν τη συμβολή της με την οδό Ετεοκλέους. Εκεί όλοι γνωρίζουμε πως ένας από εμάς τους παραδομένους στο έλεος του τέρατος πολίτες ευελπιστούσε να αξιοποιήσει την ιδιοκτησία του. Αντ’ αυτού στερείται από το τέρας την ιδιοκτησία αυτή, κόντρα σε κάθε έννοια νομιμότητας αλλά και Συνταγματικής επιταγής, καθώς «ουδείς στερείται την ιδιοκτησία του, χωρίς νόμιμο λόγο»(άρθρο 17 παρ.2 του Συντάγματος). Δυστυχώς το τέρας έχει άλλη άποψη. Βεβαίως ο λόγος δεν γίνεται μόνο για τον άτυχο ιδιώτη, ο οποίος ανήκει στους πολίτες αυτούς που μόνο αξιοπρέπεια και εντιμότητα τους διακρίνει, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους πολίτες, τους περίοικους και τους περαστικούς, που βλέπουν μέρα με τη μέρα να υποχωρεί το έδαφος (ο δρόμος) κάτω από τα πόδια τους. Ποια μοίρα άραγε φρόντισε στους δρόμους που φέρουν το όνομα των δύο αδελφών που αλληλοεξοντώθηκαν ακολουθώντας τη μοίρα του οίκου τους, να κορυφώνεται η δράση του τέρατος.
Ο οίκος των Λαβδακιδών γνωρίζουμε όλοι ότι εξέχουσα κατέχει θέση στη θεματολογία των τραγικών ποιητών. Εκείνος είναι ο βασικός θεματικός πυλώνας του Θηβαϊκού κύκλου, που κεντρικό πόλο αποτέλεσε στην παρουσίαση της Αρχαίας Θήβας προ ημερών στα «Ιστορικά» της Ελευθεροτυπίας.
Ο οίκος λοιπόν αυτός έρχεται σήμερα, διότι λησμονήσαμε όλοι εμείς οι Θηβαίοι τα διδάγματα που απορρέουν από τα παθήματα των Λαβδακιδών, να μας υπενθυμίσει, πως όποιος λησμονεί ή όποιος προκαλεί τιμωρείται με τον πιο παραδειγματικό τρόπο.
Έρχεται βαστάζοντας την « Αρά», τη θεία αυτή τιμωρία, που εκδικείται τους βλάσφημους και τους ανόσιους.
Διότι ανόσιοι και βλάσφημοι είναι όσοι ευαγγελίζονται τα «Τέρατα» και αγνοούν τα «Σημεία».
Θήβα 17 Φεβρουαρίου 2005 "'
