Μαύρη Δευτέρα η προχθεσινή. Σαν να μην έφτανε ο καύσωνας, ήρθε να συμπληρώσει την εικόνα η απελπισία. Κάποιοι είπαν ότι φταίνε τα καλώδια της ΔΕΗ, άλλοι μιλάνε για τους γνωστούς καταπατητές - οικοπεδοφάγους. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
ΤΟ ΜΟΣΧΟΠΟΔΙ ΚΑΗΚΕ
Πέταγαν τα αεροπλάνα, τρέχαν τα πυροσβεστικά οχήματα, αγωνίζονταν οι υπηρεσίες τουΔήμουκαι ένα μελίσσι κόσμος πάλευε να περιορίσει την καταστροφή.
Κι όχι τίποτ' άλλο πριν λίγες μέρες από τη στήλη μας συγχαίραμε προς πάσα κατεύθυνση για την εξαγγελία της χρηματοδότησης, επιτέλους μετά από τρία χρόνια, των έργων ανάπλασης και πυροπροστασίας του Μοσχοποδίου.
Μας πρόλαβε όμως η φωτιά.
Ευτύχημα ήταν που δεν φύσαγε. Ο Θεός μάλλον αγαπάει τους Θηβαίους και απλά τους προειδοποίησε. Τώρα πρέπει και οι Θηβαίοι να αγαπήσουν αυτά που τους δίνει ο Θεός.
Το Μοσχοπόδι, την Υλίκη, τον τόπο τους γενικά.
Δε μιλάω ασφαλώς για τον απλό Θηβαίο πολίτη, τον ανώνυμο πολίτη, αυτόν που έτρεχε στον τόπο της καταστροφής οργισμένος... Μιλάω για όλους εκείνους που εν μέσω καταστροφής πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλο, ¨και την ίδια στιγμή επιφυλλάσουν για τον εαυτό τους τα εύσημα για τα "κατόπιν ενεργειών μου" αποτελέσματα, δηλαδή την κατάσβεση.
Όχι κύριοι. Η φωτιά δεν έσβησε κατόπιν των ενεργειών κανενός από εσάς.
Τη φωτιά την έσβησαν τα δάκρυα των Θηβαίων.
Αυτό να το θυμάσθε...
ΚΑΜΩΜΑΤΙΑΣ
1 σχόλιο:
Φίλε ΚΑΜΩΜΑΤΙΑ
αφού σε συγχαρώ για την προσπάθειά σου, έχω να πω τα παρακάτω σχετικά με το Μοσχοπόδι. Τη φωτιά την έβαλε η αδιαφορία των συμπολιτών μας και δεν την έσβυσαν τα δάκρυα των Θηβαίων αλλά η Πυροσβεστική Υπηρεσία και πρέπει να τους πούμε ένα ευχαριστώ. Βόηθησε επίσης η καλή μας τύχη να μην υπάρχει ταυτόχρονα άλλη φωτιά σε όλη την Ελλάδα.Κατά τα λοιπά, και σκουπίδια και μπάζα όσα μπορούμε πετάμε στο Μοσχοπόδι και αν μπορούσαμε, οι περισσότεροι, δεν θα είχαμε και πολλές αντιστάσεις να "σπρώξουμε" λίγο τα όριά μας σε βάρος του δάσους και την καλαμιά την καίμε με 42 βαθμούς ζέστη. Οταν γίνει το (βέβαιο) κακό και έρθει ας πούμε η φωτιά τότε μας φταίνε οι "αρμοδιοι". Τόσο πολύ το αγαπάμε το Μοσχοπόδι. Ας είναι. Το δάσος αυτό δεν είναι φυσικό. Ευτυχώς για εμάς, έχει φτιαχτεί με δενδροφύτευση στους άγονους φαλακρούς λόφους που περιτριγύριζαν τη θήβα. Οι λίγο παλαιότεροι το θυμούνται, όπως θυμούνται και τις εξορμήσεις των παιδιών του γυμνασίου (τότε),για καθαρισμό των πεύκων από τις κάμπιες και τα σκουπίδια. Αν τα παιδιά δεν διδαχτούν να αγαπούν το δάσος, καθώς και τους λόγους για τους οποίους πρέπει να το αγαπύν και να το νοιάζονται, τότε το θεωρούν δεδομένο και η πρώτη φορά που θα τους κινήσει το ενδιαφέρον θα είναι όταν το δουν να καίγεται.
Για την ώρα αυτά, τα αυτονόητα. Ωρες ώρες όμως και τα αυτονόητα πρέπει να λέγονται. Χαιρετώ.
Δημοσίευση σχολίου