ΒΡΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ

Διατυπώνω την εξής υπόθεση εργασίας:

Εκλέγεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος, Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Όλοι αυτοί, που σέρνουν τα " εξ αμάξης" στον Ευάγγελο, επώνυμοι κι ανώνυμοι, τι θα πράξουν;

Νομίχω ότι υπάρχουν τρία ενδεχόμενα:

α) παραμένουν υπό τον Βενιζέλο, με την ίδια πολεμική στάση, ως εσωκομματική αντιπολίτευση, και τον πετσοκόβουν με την πρώτη ευκαιρία, προκειμένου να επανέλθουν στην ηγεσία.

β) αποσκιρτίζονται από το ΠΑΣΟΚ, και δημιουργούν ένα άλλο κόμμα σαν ΠΑΣΟΚ.

γ) συστρατεύονται και ζητωκραυγάζουν το νέο ηγέτη, που θα οδηγήσει το κόμμα στην πολυπόθητη εξουσία, κι ότι είπαμε "νερό κι αλάτι".

Η πρώτη και η τρίτη περίπτωση έχουν σαφής ομοιότητες και δυσδιάκριτες διαφορές, καθώς στην ελληνική πολιτική σκηνή, δύσκολο κάποιος να εκφραστεί ανοικτά και ειλικρινά, εν όψει του κινδύνου να χαθεί η εξουσία, ή όπως λέει ο λαός "η κουτάλα".

Στη δεύτερη περίπτωση, που θεωρώ την πιο επωφελή για τη χώρα, είτε εκλεγεί ο ένας ή ο άλλος, θα δημιουργηθεί ένας νέος χώρος, γεγονός το οποίο θα ωφελήσει τη Δημοκρατία, καθώς θα υπάρξει καθαρότητα πολιτικών θέσεων.

Πολύ φοβάμαι όμως, ότι όποιος κι αν εκλεγεί από τα δύο μεγάλα ονόματα, η δεύτερη λύση, δεν πρόκειται να βρει εφαρμογή, γιατί κανείς δεν θέλει να μείνει έξω από το παιχνίδι της εξουσίας, ή κατά το λαϊκότερον, "της κουτάλας", κι ας μην προσφέρει υγιείς υπηρεσίες στον τόπο και τη δημοκρατία.

Εξ άλλου ζούμε στη Δημοκρατία των μειοψηφιών, όπου ψηφίζει το 70% των πολιτών, από το 70%, εκλέγεται κυβέρνηση το 41% και κατά τα λοιπά η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, το πολίτευμα που αποφασίζουν όλοι μαζί οι πολίτες, γεννά τώρα το πολιτικά μεταλλαγμένο, νόθο αδέρφι της, τη Δημοκρατία των μειοψηφιών, όπου αποφασίζουν λίγοι από τους πολίτες. Όπως χρόνια συμβαίνει και στις φοιτητικές εκλογές.

Άρα λοιπόν γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και σε ένα κόμμα εξουσίας.

Οπότε αγαπητοί φίλοι, εγώ δεν ανησυχώ για την τύχη του ΠΑΣΟΚ - και για να μην παρεξηγηθώ, ίδια γνώμη έχω και για το άλλο κόμμα εξουσίας, τη ΝΔ- καθώς όλοι παλεύουν για την ενότητα, όλοι παλεύουν για τη Δημοκρατία, ταυτόχρονα όμως πετυχαίνουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα.

Αυτό λέγεται βιασμός των ενοιών και της πολιτικής.